When you're having fun..

Ik hoor en lees het overal om me heen, maar het is echt zo. Time goes fast when you’re having fun. Het lijkt als gisteren als ik denk aan de avond dat ik m’n vorige verslagje typte, maar niets is minder waar. We hebben een hoop gedaan deze week. Zondag begon het echt te waaien. Met een 4.7 kon de thermische wind je aardig de lucht in laten gaan. Was nog wel wennen aangezien de wind van de zijkant komt en er tegelijkertijd golven recht op het rif breken. Maakt nogal een klotsbak. Wanneer ik, na meestal meerdere pogingen, door deze golven heen ben is het qua golven wel iets relaxter varen. Aan de donkere blauwe massa die dan onder je ligt moet ik soms nog wel even wennen. Ook dacht ik dat ik tijdens mijn tweede ‘harde wind’ sessie een duiker zag, totdat het op een niet zo een menselijke manier onderdook. M’n hartje ging wat sneller kloppen en ik surfde meteen zo ver mogelijk van het ‘ding’ vandaan, terug naar wal. Daar liet ik mij door de landlord vertellen dat het voor 99% zeker een schilpad moet zijn geweest. Toen hij en Paul ook het water op gingen durfde ik ook wel weer. We hebben deze week alweer zo’n vijftal windsurfsessies gehad. Hoe het aan het begin van de week begon met een ‘4.7 kan net’, eindigde het vandaag met een ‘4.3 fully overpowered’. Heb vandaag heerlijk op overlevingsmode gevaren, enorme golven afgegleden en ontweken, één tot twee metertjes de lucht in gegaan met een lekkere spank van de zee toe. Toch kwam de grootste adrenalinestoot van een ander avontuur. De twee dagen waarop er deze week geen wind waaide waren perfect voor een amateur walvissentocht. Paul en ik, beiden op een enorme stand-up paddle plank met zeil, gingen erop uit. Na een kwartiertje dobberen en turen begon Paul te schreeuwen en te wijzen. Zo’n honderd meter van ons vandaan stak een enorme vin boven het water uit. Ook sproeiden er regelmatig fonteintjes de lucht in. Ietwat aarzelend gingen we eropaf. Twee keer zijn we langs de walvismoeder en baby gevaren. Als je je hoofd in het water steekt kan je ze ook horen. Paul was er 5m vandaan, ik iets verder. AWESOME!
Naast deze hartslagverhogende activiteiten was er deze week ook genoeg ruimte voor ontspanning. Mailtjes beantwoorden, koken, skypen, longboarden, krachtoefeningetjes voor m’n zielige arm en een uitje op de vrijdagavond, je slechtste dag op Hawaii is nog steeds een van kwaliteit.
Ook zijn we nog steeds hard opzoek naar een huisje. Ik ben er een dagje op uitgegaan om in Paia, Haiku, Makawao en Pukalani een advertentie op te hangen. Heb enkele reacties gehad, maar geen die aan onze eisen voldoet. Morgen hebben we een afpraak voor een huisje waar we hoogstwaarschijnlijk heel februari in kunnen blijven.
Dat was het wel weer voor deze week. Voor een (visuele) aanvulling op mijn verslagje kunnen jullie terecht op http://paulh115.blogspot.com